به سران کشورهای مسلمان
*فراخوان
سزایی کاراکوچ
شما را فرا می خوانم.
سران همه کشورهای اسلامی، روسای جمهور، نخست وزیران، وزرا، پادشاهان، شما را فرا می خوانم.
سران کشورهای ترکیه، مصر، ایران، سوریه، اردن، پاکستان، تونس، الجزایر، مراکش و بقیه کشورهای اسلامی شماها را فرا می خوانم.
مهم نیست که چگونه به اقتدار رسیدید؛ چه از سر سرنوشت، چه بصورت موروثی، چه به زو، چه با عرق پیشانی، چه به حق و حقوق، چه با قدرت قهریه بر سر قدرت باشید، شما را فرا می خوانم و می گویم در دوره تاریخی حساس در برابر وظیفه، تکلیف و مسئولیت خطیری روبرو هستید. این تکلیف و وظیفه را خیلی قبل از این باید به سرانجام می رساندید. الان، زمان آن وعده فرا رسیده است تا به آن پایان بدهیم.
این وظیفه چیست؟
این وظیفه، فورا گرد هم جمع شوید و یک توافقنامه دفاعی ببندید و آن را بطور کامل اجرایی کنید. یعنی در صورتی که به یکی از کشورهای اسلامی تهاجمی صورت گرفت، باید همه با هم در تقابل با آن متحد شویم.
چرا به چنین توافقنامه ای احتیاج داریم؟ به دلیل شروع اشغال مناطق نفتی خلیج توسط کشورهای غربی. وقتی که آن اشغال تمام شد؛ همشون با هم به عراق حمله کردند. برای این(تهاجم) بهانه به اندازه کافی بود. البته این بهانه را خود عراق با اشغال کویت به آنها داده بود. بعد از اینکه کار عراق به اتمام رسید، نوبت شماست و یکی یکی با یک بهانه تهاجم به کشورهای شما با نیروهای زمینی، هوایی و دریایی غرب مواجه خواهید شد.** درست همانند مغول ها همانطور که کشورهای اسلامی را فتح کردند. در آن زمان، وقتی یکی از کشورها را فتح می کردند؛ همسایه اش ایستاده و تماشا می کرد. اما بلافاصله بعد آن نوبت او فرا می رسید. درست چیزی شبیه تیکه تیکه(تجزیه) شدن اندلس. وقتی یک شاه نشین مورد حمله وحشیان اسپانیایی قرار می گرفت؛ بقیه بدون حرکت و بی صدا همانند گوسفندی که به قربانگاه فرستاده می شود، منتظر بودند نوبت شان فرا برسد. ای نخست وزیران، روسای جمهور، پادشاهان کشورهای خودتان را در چنین موقعیت مشابه ای قرار ندهید؛ از تاریخ درس عبرت بگیرید! در ابتدا به شما توصیه یک توافقنامه، در صورتیکه کشورهای غربی مانع شدند، در آن وقت چنین توافقی ضرورت تشکیل آن آشکارتر مشخص می شود. اگر آنان بعد از مناطق نفت خیز به کشورهای ما تهاجمی کنند، در صورتیکه از این توافق دفاعی غفلت کنیم، تاوان سنگینی برای ما به همراه خواهد داشت. چنانکه کشورهای غربی نیت حمله به کشورهای ما را ندارند، و همانطور که ادعا می کنند که عراق قصد حمله به ما را داشته است؛ پس نباید نگران چنین توافقی از سمت ما باشند. همانطور که در این توافق نامه ذکر شده؛ هر کسی(دولتی) به دیگری حمله کند با او وارد جنگ خواهیم شد، کسی هم که از این امر آزرده می شود نیت بدی دارد. اگر نیت بدی ندارند، دلیلی برای حمایت چنین توافقی که فلسفه دفاعی دارد وجود ندارد.
ای پادشاهان، حکمرانان، نخست وزیران، روسای جمهور! در لحظات و ثانیه های با ارزشی را می گذرانیم. وقت را تلف نکنید، متحد شوید، فورا توافق نامه امنیتی را امضا کنید چونکه ضامن کشورهای اسلامی است.
در صورتیکه این کار را انجام ندهید، فرزندان خلایق بخت برگشته، تا روز قیامت از این غفلت به نیکی یاد نخواهند کرد.
سی سال هست که می نویسم. در همه آثارم گفتم که غرب برای اشغال مناطق نفت خیز خواهد آمد، صدها بار نوشتم بعد بصورت آشکار یکی یکی کشورهای دیگر را استیلا خواهند کرد. امروز متاسفانه این پیش بینی در حال محقق شدن است. کاشکی اشتباه می کردم. کاشکی یاوه گو(دروغگو) بودم.
بعد از اشغال کویت یادداشتی نوشته بودم که امروز یعنی چهار ماه بعدش، تیتر روزنامه ها شد. اکنون هم برای آینده ای نه چندان دور به شما هشدار می دهیم؛ اقدام کنید، پروتکل را کنار بگذارید – پروتکل یک مسئله اصولی و رویه حاشیه ای است ولی اساس محتوا است. پروتکل نباید مانع اساس شود. اگر مانع شود یعنی مضر است و باید کنار گذاشته شود. آری، اسیر پروتکل ها و سنت های دیپلماتیک نباشید، بلکه حاکم بر آن باشید. زیرا همه این قواعدها وقتی اعتماد خلق را زیر و رو می کند قابل حفظ و حفاظت نیستند. قوانین دیپلماتیک و حقوق بشری جهانی اصول نیستند. شما به عنوان رهبران مردمی که می خواهند آزادانه زندگی کنند، مجبورید همه قواعد و قوانین را از این منظر ارزیابی و ارزشگذاری کنید. حتی اگر عراق از کویت خارج شود آن را هم به اتحاد دفاعی وارد کنید. زیرا غربی ها هر کاری از دستشان بر بیاید برای درگیری شما یا عراق انجام می دهند. هیچ کدام یک از فراخوان ها و نامه های اینجانب که برای شما ارسال کرده ام از این فراخوان واضح تر و روشن تر نوشته نشده است. من وظیفه خودم را برای یادآوری انجام می دهم. اگر امکانش بود و اثرگذار باشد حتی با تک تک شما دیدار و برای این توافق شما را متقاعد خواهم کرد. اما افسوس که من آن قدرت و فرصت را ندارم. با این حال، از اینجا شما را فرا می خوانم و همانطور که می بینید دارم این فراخوان را می دهم.
بدون اتلاف وقت، دبیر سازمان همکاری اسلامی را یک اتحادیه واقعی نظامی، اقتصادی و فرهنگی موثر تبدیل کنید. حداقل تبدیل به یک پیمان دفاعی بکنید. اگر برای انجام این کار نیاز است بر خودتان غلبه کنید این کار را بکنید، حداقل برای یکبار هم که شده انجامش بدهید، بخاطر خدا، بخاطر دین، بخاطر میهن و ملت به خودتان غلبه کنید. زیرا؛ این را بدانید و هر کس هر چی که می خواهد بگوید، هر چقدر که ما را تقسیم کردند اما ما در واقع یک ملت و یک سرزمین هستیم. این ملت، یک ملت یکپارچه است، این میهن یک میهن یکپارچه است. در گذشته این گونه بوده است، در آینده هم همینطور خواهد شد. وضعیت فعلی موقتی است، یک دوره گذرا از فطرت بیش نیست.
ممکن نیست همه چیز را فراموش کرده باشید. یک سری به رویاهایتان بزنید شاید ذره ای از فریاد من را آنجا پیدا کنید.
دوران کودکی خود را بخاطر بیاورید. آیا وصیت نامه پدربزرگتان، پدرتان، مادرتان، متفکران و شاعران واقعی این کشور، مردان و رزمندگان را به یاد نمی آورید؟
آیا تصور می کنید تا ابدیت در موقعیت های فعلی خود باقی خواهید ماند؟
یه دوست از تلخی ها صحبت می کند. آگاه باشید، در این لحظات وحشتناک تاریخ اگر اقدام نکنید، با چنان طوفان شدیدی روبرو خواهید شد که شما را از راس هرمی که قرار دارید به ورطه نیستی پرتاب خواهد کرد و محو می شوید.
گوش بسپارید به زمینی که روی آن قدم می زنید. مردگان زیر زمین از شما برای این ملت معصوم و بخاطر حفاظت از میهن؛ هزاران بار شما را فرا می خوانند.
بشنو آن آواهایی را که از کوه ها، تپه ها، از درون دل ها تو را فرا می خواند. بهانه شب و روز را نیاورید، اگر نیمه شب هم باشد، جمع شوید و توافق کنید.
آوازهای برآمده از مساجد، گنبدها، از تک تک صفحات نسخه های خطی، از تمام میهن و خطوط تاریخی؛ برای یکبار هم که شده بشنو و به خودت بیا.
به ایده هایی که در جوانی به سراغ شما می آمدند فکر کنید. به آرمان هایی که جوانان نیک ما را پر پر کردند را به یاد بیاورید.
به خاطر جان ها و خون های ریخته شده بر روی زمین سیاه، کویر و جنازه هایی که در غربت ماندند در طول جنگ جهانی اول برای دین شان، ملت شان، مهین شان، برای دین مان، ملت مان، میهن مان؛ به یاد بیاور. اشک های ریخته شده مادران را بخاطر بیاور.
از آخرین باری که متحد بودیم تقریبا یک قرن می گذرد. سود کشورهای ما چه شد؟ اگر یه لحظه به گذشته نگاهی بیاندازید، تشکیل یک اتحادیه دفاعی را مسئله مرگ و زندگی خواهید دید.
ای روسای جمهور و پادشاهان، برای یکبار هم که شده؛ پرده یی که غربی ها بر روی چشمان شما زده اند را کنار بزنید!
از سرنوشت ظاهری شیخ نشین ها و امارات نشین ها عبرت بگیرید.
قبل از اینکه قرن حاضر با شما تسویه حساب کند، شما با قرن حاضر تسویه حساب کنید.
از زبان صمیمی قلب یک میلیارد مسلمان شما را فرا می خوانم. به شما هشدار می دهم که دیگر زمانی باقی نمانده و لحظه قضا و قدر نزدیک است.
در مورد اینکه چقدر شما لیاقت و شایسته فرا خوانده شدن نبودی بعدا صحبت خواهند کرد. به هرحال، به دلیل در راس اقتدار هستید این وظیفه من است که به شما هشدار بدهم. هر چند اگر شما این وظیفه را به انجام نرسانید، انقلاب بزرگی رخ خواهد داد و کسانی می آیند که این وظیفه را انجام خواهند داد.
من به شما هشدار می دهم، به شخص شما و مابقی دنیای اسلام، به ملت بزرگ اسلام هشدار می دهم.
در شیپور بیداری بزرگ و رستاخیز می دمم.
شرم بر آنانی که این صدای گوش خراش را نمی شنوند!
مژده به کسانی که حتی در لحظات آخر بیدار می شوند.
*در مجله رستاخیز در تاریخ ژانویه 1991 در صفحات 119 تا 120 چاپ شده است.
** بعد از اشغال کشورهای نفت خیز خلیج همانند تهاجم به عراق، جنگ های داخلی و اشغال در کشورهای مثل بوسنی، چچن، افغانستان، سومالی، سودان، سوریه، لیبی، یمن راه انداختند که منجر به نابودی شده است.